آدم ها یک روزی می شوند مالِ کسی، یا کسی را می خواهند باشد، مالِ آنها. آنوقت (او) می شود همه چیز و همه کس. همه ی حرف ها و درد و دل ها و خصوصی ها و لحظه ها می شوند مال (او). دست و پای (او) را کم کم می بندند، حتی خودشان را هم محدود می کنند و اسمش را می گذارند عشق. یک روزی هم می رسد که می فهمند هیچ کس حتی (او) لیاقت این همه محبت را نداشته و ندارد. شاید هم بعضی ها به این نتیجه نرسند اما کاش هیچ نتیجه گیری خوشایندی نسبی نبود!
+ ارادتمند خواهر وسطی که از بد روزگار وبلاگم را دنبال می کند و تازگی ها هم قاطی خروس ها شده است!!!
*****
این شب ها می نشینم به اسکناس نویسی. گاهی هوس می کنم کیف پول بچه ها را هم خالی کنم و رویشان شعارهای سبز بنویسم.
*****
قبیله، آرامش و سرما کلماتی بودند که مرا توصیف کردند و چه اینهمه نزدیک بودند.
